Hoe vaak gebeurt het niet dat je je afvraagt 'waarom doe ik dit werk eigenlijk?' of 'waarom zou ik meewerken aan dit onderzoek?' of 'hoezo ga ik bijdragen aan de opgelegde verandering op m'n werk?'. Ik heb al meer dan genoeg werk te doen en dan dit er ook nog bij. Nee hoor, dat ga ik niet doen. Of: eerst zien dan geloven.
Tijdens gesprekken over vernieuwende projecten in mijn werk krijg ik deze vragen en vele andere vaak te horen. Degenen die gevraagd zijn om hun waardevolle bijdrag te leveren, vragen zich vanzelfsprekend vaak af wat uberhaupt de reden zou kunnen zijn om hun toch al spaarzame tijd te investeren. En trouwens, wie heeft die vernieuwing eigenlijk bedacht? Zij niet hoor...
Op zulke momenten moet ik vaak denken aan de gedachtengang van Daniel Pink. Hoe hij ook zo duidelijk kan maken wat de mens in beweging brengt. Is dat door een beloning in het vooruitzicht te stellen? Of zou het helpen om te straffen als diie ander niet meewerkt? Of kunnen we toch beter op zoek gaan naar de innerlijke drive van mensen?
Voor mij is het volkomen duidelijk...straffen en belonen werken soms voor een bepaalde periode. Echter pas wanneer je warmte en positieve energie van binnen voelt, zal de weg naar duurzame vernieuwing zich ontvouwen. Als coach investeer ik daar graag tijd in omdat de innerlijke motivatie van mensen is waar de vernieuwende energie zit. En soms kost dat gewoon geduld en tijd en samen zoeken naar waar de twijfels en bezwaren zitten. Aandacht daarvoor is noodzaak. Oprechte aandacht en erkenning van die ander, met alle bezwaren of twijfels die deze mens voelt. Pas dan is er beweging mogelijk naar de medewerking en samenwerking richting een ander doel. En tjonge, wat kan die energie dan gaan stromen, dan gaat het bijna vanzelf. Mensen zijn dan soms niet meer te stoppen. Ikzelf herken dit fenomeen niet in de laatste plaats...
Daniel Pink heeft er een mooie illustratie voor hoe intrinsieke motivatie werkt:
Reageer
Door op Verzenden te klikken gaat u akkoord met onze Privacyverklaring (AVG)